قسمت اول داستان (راز سرنوشت)

آرمان سریع به خانه آمد و با خوشحالی  به طرف آشپز خانه دوید .

آن روز تنها روزجمعه ای بود که مهری خانم همسرکربلایی حسین باغبانشان به خاطر

 کمر درد برای نظا فت به خانه آنها نیامده بود . 

در حالی که به شدت نفس نفس می زد با صدای بریده گفت:

«مامان ....  مامان بلاخره قبول شدم »                         -«چی ؟راست میگی آرمان؟ وای خدا رو شکر نمی دونی چقدر دلم می خواست تو رو

 تو لباس سفید دکترا ببینم . 

ببینم حالا تو کدوم شهر قبول شدی؟ ببین اگه خیلی دور تر از تهران باشه نمی ذارم بری»   -« نترس مامان اتفاقا من تهران قبول شدم »                                         -«حالا بگو ببینم آرمان  پزشکی قبول شدی؟ آخه قبول شدن همچین رشته ای اون قدر ها

 هم آسون نیست. بذار یه زنگ به خا لت بزنم و بگم که ایقدر پز ملینا   که مامایی قبول

 شده رو  نده .پسر من هم پزشکی قبول شده»

 انگار آخرین جمله مادرش مثل سیلی محکمی  بود که او را از جا کند؛

آرمان سریع به خودش آمد و گفت:« بنده خدا رو چکار داری؟ خب بذار پز بده مگه 

چی از من و شما کم می شه؟حالا چرا می خوای به همه بگی من چی قبول شدم؟ »

 آرمان ناگهان عصبانی شد و با لحنی کمی تند تر ادامه داد

« بچه های مردم تو ده و روستا هزار تا رشته های خوب قبول میشن هیچ کس هیچی

 نمی فهمه حالا من با این همه معلم خصوصی یه رشته قبول شدم همه عالم باید بفهمن؟

 بابا ول کن مادر من».

مادر ناراحت شد وارمان در حالی که به سمت اتاق خوابش می رفت با لحنی آرام گفت

 « هر کاری می خوای بکن به هر کی میخوای بگو ؛به هر کی نمی خوای نگو اصلا

 به من چه» و وارد اتاقش شد و در را محکم بست به طوری که تمام حال به لرزه افتاد.

 گیتی مادر آرمان بعد از سقط شدن سه بچه اش دچار افسردگی شده بود و با هر بگو 

مگوی ساده ای ناراحت می شد. بعد از نیم ساعت آرمان به اتاق مادرش رفت تا بابت

 بلند کردن صدایش از او عذر خواهی کند ولی مادرش به خاطر خوردن قرص های 

آرام بخش خواب بود.

 آرمان از دفتر چه اش یک برگه کند و روی آن با خط نستعلیق نوشت

« مامان از این که صبح باهات این طوری حرف زدم متاسفم ببخشید  کنترلم را از

 دست دادم.».

 او به پارکینگ رفت و ماکسیمایی را که پدرش برای جشن تولد نوزده سالگی اش خریده بود برای اولین بار سوار شد .

 او با خودش عهد کرده بود تا دردانشگاه قبول نشود سوار آن نخواهد شد.

 او شماره دوستش مهدی را گرفت، ضمن سلام و احوالپرسی گفت:

«مهدی جان، حتما باید ببینمت

 چون یه کارفوری باهات دارم هر جا هستی بگو بیام دنبالت» 

-«مگه ماشین مامانت درست شد؟»      

-«نه ماشین خودمه » -«پس دانشگاه قبول شدی آره ؟»         -«حالا میام دنبالت بهت میگم بگو کجایی؟»مهدی که نمی خواست کلاس کشتی اش

 را از دست بدهد گفت:«من ساعت نه شب میام خونتون باشه؟»

 آرمان گفت :«نه نمی شه الان» ناگهان صدای مربی مهدی از پشت موبایل به گوش

 آرمان رسید که می گفت :« مهدی صالحی استراحت تموم شد بیا توی سالن»

 آرمان گفت :«همین الان میام باشگاه از مربیت اجازه بگیر»

 تا مهدی خواست چیزی بگوید آرمان تلفن را قطع کرد. 

بعد از یک ربع آرمان با ماشین سفیدش روبه روی باشگاهی که مهدی در آن بود

 ایستاد و به موبایلش زنگ زد و گفت:« زود بیا بیرون من جلوی باشگاهم »

 مهدی چون که می دانست مربییش اجازه نمی دهد که کلاس را ترک کند مجبور شد

  خودش  را به مریضی و دل درد بزند و با کمری خمیده که مثلا از درد نای 

ایستادن ندارد از پله های باشگاه بالا برود.

 او آنجا را ترک کرد و سوارماشین آرمان شد. 

آرمان با ماشین به سمت دربند رفت و ماشین را پارک کرد و گفت

« مهدی پیاده شو یه چایی بخوریم»

 مهدی که از رفتار آرمان بسیار تعجب کرده بود و تا آن موقع هیچ نگفته بود گفت:

« آرمان مشکلی داری؟ چیزی شده که این وقت ظهر اومدی دربند؟»

 -«پیاده شو می فهمی».هر دو روی تخت ها نشستند و آرمان 3 لیوان جایی سفارش داد.

مهدی گفت:« ما که دو نفریم چرا سه تا چایی؟»

-«من دو تا می خورم»

-«خب شروع کن»

-«چی رو شروع کنم؟» -«همون چیزی رو که به خاطرش منو از کلاس کشیدی بیرون ، خب بگو»

 آرمان که موضوع را فراموش کرده بود دوباره به یاد آورد و سرش را روی شانه های مهدی گذاشت 

و باصدایی ناراحت و لحنی غمگین گفت:« مهدی بد بخت شدم ،بی چاره شدم .یادته سال دوم دبیرستان که 

تعیین رشته می کردیم من رفتم رشته تجربی تو رفتی ریاضی فیزیک؟»

-«خب آره مگه چی شده؟»   -« می دونی چرا من رفتم رشته تجربی؟

 چون به رشته ژنتیک علاقه داشتم .

امروز هم که با بچه ها رفتیم نتایج رو چک کنیم دیدم که مهندسی ژنتیک دانشگاه  تهران قبول شدم».  -«آرمان تو دیوانه شدی خب این که خیلی خوبه رشته ای که دوست داشتی ،تو شهر خودت ،تو بهترین 

دانشگاه قبول شدی حالا ناراحتی؟»

-«آخه تو نمی دونی موضوع چیه من اصلا به مامان و بابام نگفتم که چه رشته ای رو انتخاب کردم

 الان هم فکر می کنن که من پزشکی قبول شدم ،امروز هم به خاطر همین موضوع بامامانم دعوام شد.»

-«اصلا به مامان و بابات بگو  اگه پزشکی هم می زدم قبول نمی شدم.

 اصلا بگو ببینم رتبت چند شد؟»

-«رتبه ی کشوریم شده بود چهارصدو شصت و دو» مهدی خنده ای کرد و گفت: -«شوخی  نکن حالا می گی چکار کنم؟»

- «به نظر من که بهتره رتبه ی واقعی تو بهشون نگی چون اگه بفهمن خیلی دلخورمی شن،

بهتره که بری با فتوشاپ یک جوری رتبتو درست کنی که اگه پزشکی بزنی رتبه نیاری»

-« یعنی نمی فهمن ؟»

-«امتحانش ضرر نداره»

-«پس بلند شو بریم که دیره» در همین موقع برایشان چایی آوردند ولی آرمان عذر خواهی کرد و پول چایی

 را حساب کرد و هردو با هم سریع به خانه ی اشکان دوست مشترک شان رفتند .

آرمان همه چیز را برای او توضیح داد و موضوع فتوشاپ را هم به او گفت. 

بعد از سه چهار ساعت کار بلا خره اشکان موفق شد که یک برگه شبیه به کارنامه کنکورآرمان درست کند

 که مادر و پدرش موضوع را نفهمند.

 آن شب آرمان ساعت یازده شب به خانه رسید به محض این که وارد خانه شد پدرش اورا محکم بغل کرد و گفت:

« بهت تبریک می گم پسرم من مطمئن بودم که باعث سر افرازی من می شی تو الان دیگه پزشک جامعه هستی»

 ناگهان آرمان حرف پدرش را قطع کرد و گفت:« ولی بابا من پزشکی قبول نشدم ،مهندسی ژنتیک  قبول شدم»

 پدرش با شنیدن این حرف شوکه شد ،رفت روی صندلی کنار همسرش نشست و گفت:

«چی ؟چی داری می گی مگه تو نمی خواستی پزشکی قبول بشی پس چی شد؟»

-«آخه بابا من رتبه ام اونقدر نبود که بتونم پزشکی قبول شم ،اگه باور نمی کنی کارنامه ام رو بهت نشون بدم»

 مادرش گفت:« نشون بده ببینم » بدن آرمان مثل یک قطعه یخ سرد شد و به طرف اتاقش رفت و کارنامه جعلی 

 را برداشت و به سمت حال حرکت کرد و آن را دست مادرش داد.

مادرش کارنامه را دید و گفت:«اگه این همه معلم خصوصی نداشتی چکار می کردی؟ »

 بحث و گفتگوی آنها تا ساعت سه نیمه شب ادامه داشت و بلاخره پدر و مادر آرمان

 قبول کردند که او در این رشته ادامه تحصیل دهد.

 بعد از چند ماه، روز اول که آرمان وارد دانشگاه شد آنقدر خوشحال بود که انگار دنیا را به او داده بودند.

بعد از یک ساعت همه ی دانشجویان وارد کلاس شدند و استادشان نام تک تکشان را می پرسید و وارد لیست  کرد 

که یک دفعه دختری در رابازکرد و وارد کلاس شد

 و از همه عذر خواهی کرد و پیش استاد رفت چیزی به او گفت و رفت روی یکی از صندلی ها نشست. 

آرمان سرش را برگرداند و به آن دختر نگاه کرد ،از چیزی که دید تعجب کرد.

آن دختر، بهاره دختر کربلایی حسین باغبانشان بود.

 بعد از کلاس آرمان بهاره را صدا کرد و به او گفت :«  خانم نیکو منش شما هم رشته ژنتیک قبول شدید؟»

-«بله ،البته به سختی» -«چرا به سختی ؟»                                                                     -«چون با توجه به رتبه ام پدر و مادرم نمی ذاشتن که این رشته رو انتخاب کنم ولی بلاخره موفق شدم که 

راضیشون کنم»

«مگه رتبه ی شما چند بوده؟»

-«رتبه ی من  چهارصد و شصت و نه شد»

«من دارم میرم خونه اگه می خواهید شمارا هم برسونم» - «مزاحم شما نمی شم ممنون » 

خدا حافظی کرد و رفت.

روزها به همین ترتیب می گذشت وآرمان هرروزبیشتر متوجه شباهت های میان خودش و بهاره می شد

 و هر روز علاقه اش نسبت به او بیشترو بیشترمی شد ، تا این که یک روز در دانشگاه علنا به او پیشنهاد ازدواج داد.

 بهاره از این حرف خیلی شوکه شد  او اول فکر کرد که شوخی می کند ولی وقتی فهمید که منظورش جدی است گفت:

«آقا آرمان ما به درد هم نمی خوریم  »

 و سوار تاکسی شد و رفت. 

در راه برگشت بغض گلویش را می فشارد و اشک هایش قطره قطره از چشمانش می چکید

 و دستانش را خیس می کرد چون او هم نسبت به آرمان علاقه پیدا کرده بود ولی با توجه به تفاوت طبقاتی

 که داشتند این ازدواج میسر نبود. 

بهاره یک هفته از دانشگاه مرخصی گرفت تا چند روز آرمان را نبیند  و این علاقه را فراموش کند ولی نتوانست.

 درآن یک هفته به آرمان خیلی سخت گذشت زیرا او مدام فکر می کرد پای کس دیگری در میان است. 

بعد از یک هفته که بهاره به  کلاس آمد متوجه آشفتگی حال آرمان شد. بعد از کلاس آرمان پیش بهاره آمد و گفت :

« من از پیشنهادی که به شما دادم عذر می خواهم چون ما از هم شناخت کافی نداریم شاید اگر کمی دیرتر این

 پیشنهاد رو می دادم شما قبول می کردید» -«موضوع اصلا شناخت نیست چون من از شما و خانواده شما شناخت کامل دارم ،موضوع فقط تفاوت طبقاتی

 ما دو خانواده است» 

آرمان از این که فهمید پای کس دیگری در میان نیست خیلی خوشهال شد ،ولی ازطرفی حرف بهاره کاملا

 درست بود واین ازدواج ممکن نبود.

چند ماه از این ماجرا گذشت ولی نه بهاره و نه آرمان دیگر صحبتی از ازدواج نمی کردند. 

 یک روز در خانه ، وقتی آرمان متوجه شد که قرار است برای بهاره خواستگار بیاید خیلی ناراحت شدو فردای

 آن روز قبل از کلاس به بهاره گفت:«من با مامان و بابام چند روز دیگه میام خواستگاری لطفا به خواستگارتون 

جواب رد بدین »  -« آقا آرمان شما که می دونی نه خانواده من رضایت میدن و نه خانواده شما »

-«امتحانش که ضرر نداره شما پس فردا منتظر ما باشید.» 

بعد از این که آرمان به خانه رفت تا شب  کلی فکر کرد که چگونه موضوع را به پدر و مادرش بگویید .

ساعت نه شب که پدرش از شرکتش آمد آرمان با کلی مقدمه چینی به آنها فهماند که می خواهد ازدواج کند. 

پدر و مادرش از شنیدن این موضوع خیلی خوشحال شدند

پدرش گفت :«پسرم تو هرکی رو که انتخاب کنی ما همین فردا برات می ریم خواستگاریش».

آرمان گفت:«من بهاره دختر کربلایی حسین رو می خوام»

 تا صحبت آرمان تمام شد پدرش بعد از شنیدن این حرف فریادی سر آرمان زد که تا به آن روز نزده بود 

ادامه درقسمت دوم....

تا صحبت آرمان تمام شد پدرش بعد از شنیدن این حرف فریادی سر آرمان زد که تا به آن روزنزده بود

و با لحنی تند گفت:«تو از بین این همه دختر خوب باید می رفتی سراغ دختر کربلایی حسین ؟

مگه آدم قحط بود؟» او حال را ترک کرد و با عصبانیت به
سمت اتاق کارش رفت.

 ازطرفی وقتی بهاره به خانه رسید ابتدا به اتاقش کوچکش که کنار آشپز خانه بود رفت لباس هایش را 

عوض کرد و به آشپز خانه پیش مادرش آمد  صورت او را بوسه ای زد وبعد از ریختن چای برای

 خودش و مادرش به او  گفت:« مامان مهری میشه یه لحظه بشینی ؟

می خواهم چیز مهمی بهت بگم» مهری خانم مثل همیشه آمد کنار بهاره  نشست و گفت :

«بگو عزیزم من گوش می کنم » بهاره که عادت داشت از بچگی همه ی مشکلاتش را با مادرش

 درمیان می گذاشت قضیه ی آرمان و خواستگاری اش را هم برای او تعریف کرد .

 مادرش  در تمام مدت به حرف های بهاره گوش داد و بعد از پایان صحبت هایش 

،به او گفت:« بهاره جان من باید یه رازی رو که تا حالا بهت نگفتم ،الان بهت بگم.»

بهاره کمی کنجکاو شد و گفت :«یه راز ؟چه رازی؟»  «من و بابات که بیست و یک سال پیش از شهرضا به تهران اومدیم هیچ جایی برای موندن نداشتیم ،

 یکی از دوستای بابات که کارمند کارخونه ی  آقای  خسروی بود بابات رو به آقای خسروی 

معرفی کرد و بابات هم به عنوان باغبون توی خونه ی اونا شروع به کار کرد.

گیتی خانم هم بعضی وقتا منو برای نظافت خونه صدا می کرد و ماهم کم کم با همین پولا و 

کمک های زیاد آقای خسروی تونستیم این خونه ی کوچیکو بخریم . 

تا این که من یک روز تو خونه ی اونا سرم گیج رفت و افتادم ،گیتی خانم سریع منو به بیمارستان رسوند

 و اون موقع بود که فهمیدم باردارم.

از اون روز به بعد گیتی خانم مدام به ما سر میزد و برام غذا های خوب می اورد ،یک روزکه اومده بود

 خونه ی ما به من گفت:خوش به حالت مهری چون چند ماه دیگه صاحب بچه می شی 

 من که منظورش رو نفهمیده بودم ازش تشکر کردم ،یک بار دیدم زد زیر گریه ،بهش گفتم :چی شده

 گیتی خانم؟ بهم گفت که هیچوقت نمی تونه بچه دار بشه.

بعد ازاین که هفت ماه گذشت گیتی خانم اومد خونمون و گفت :مهری جون هر کاری بخواهی برات

 می کنم ،هر چی بخواهی برات می خرم فقط تو بذار که من بچتو بزرگ کنم بعد از اون که دو سه

 بار دیگه آقای خسروی و گیتی خانم اومدن و دوباره پیشنهاد دادن  ما دیگه قبول کردیم و آرمان رو

 به اونا دادیم » بهاره با شنیدن این حرف با گریه گفت :«یعنی من و آرمان خواهر برادریم ؟ » -«آره دخترم» -«پس چرا زود تر به من نگفتید ؟چرا گذاشتید ماجرا تا این جا پیش بره ؟»  -«آخه ما قرار گذاشته بودیم که کسی از این ماجرا مطلع نشه تو هم بهتره موضوع رو به آرمان نگی

 چون او خیلی بیشتر از تو ناراحت می شه اگه بفهمه پدر و مادر واقعیش کین» 

بهاره قبول نکرد و گفت :«مامان من نمی تونم ،من بهش میگم ،یه عمر دروغ شنیدیم  »

فردا که او به دانشگاه رفت قبل از شروع کلاس آرمان را دید و به او گفت که باید حتما موضوع مهمی

 را بعد از کلاس بهش بگه. کلاس که تمام شد آرمان ،بهاره را دعوت کرد که با هم به کافی شاپ بروند این اولین باری بود که بهاره

 پیشنهاد آرمان را قبول می کرد .

در کافی شاپ او به آرمان گفت :«آقا آرمان، من باید یه چیز مهم به شما بگم ولی قبلش باید به من قول

 بدی که خودتو کنترل کنی و  با هیچ کس این موضوع رو نگی » آرمان گفت :«باشه قول می دم » -« من و شما ازدواجمون به هیچ عنوان میسر نیست» -«بله متاسفانه می دونم ولی من به غیر از شما با کس دیگه ای ازدواج نمی کنم»

-« نمی شه چون منو شما خواهر برادریم»-«چی داری میگی؟این حرفا چیه؟» 

 بهاره همه چیز را برای او تعریف کرد و به او گفت:« ببین آرمان تو قول دادی که به کسی چیزی نگی

 یادت نره» 

آرمان هم قبول کرد وبه طرف خانه رفت. 

بعد از چند روز بهاره به موبا یل آرمان زنگ زد و گفت باید موضوع مهمی را در مورد مریضی 

مادرشان به او بگوید. 

پنچ دقیقه بعد موبا یل آرمان زنگ خورد ،اوشماره را نگاه کرد ، شماره بهاره بود ، 

 جواب داد خانمی به او گفت:«  خانمی همین الان با ماشین تصادف کرد و راننده تاکسی فرار کرد 

من آخرین شماره ای که تو موبایلش پیدا کردم شماره

شما بود شما این خانم را می شناسید؟»

ماجرا ادامه دارد..........................

(بنام خدایی که تنها حقیقت هستی است, خدایی که یگانگی فقط شایسته اوست)

«سال ها پيش متوجه شدم كه داستان الماس قدرت افسانه اي بيش نيست ولي

امروز

فهميدم ،كه نيرويي قوي تر در من وهمه ي انسان ها وجود دارد و آن نيرو قدرت فكر است »

«در منظومه ي سيرانا، 4 سياره دور پرايا  (ستاره شان) در حال چرخش بودند. بزرگترين آنها

«كليمانجارو» نام داشت.

در كليمانجارو هرروز آتشفشان هاي زيادي  فوران مي كرد ولي به دليل دوري آن از پرايا گدازه هاي

اتشفشاني سريع تبديل به سنگ مي شد.

يك روز كه «آرسيلا»، بزرگترين آتش فشان آن منطقه فوران كرد «آنتوس»،الماس طلایی از هسته ي كليمانجارو،

وارد سطح آن شد. اين الماس، قدرت جادويي بسياري داشت واگر به دست موجود زنده اي مي افتاد 

مي توانست تمام آرزو هاي اورا براورده كند.چند هزار سال بعد و همزمان با پیشرفت علم در کره زمین 

یک فضا پیماوارد سطح کلیمانجارو شد و قسمتی از خاک ان را برای نمونه برداری برداشت و اتفاقا 

انتوس هم درمیان انها بود.

 بعد از سالها  پیر زنی  به نام مارتا که از نوادگان ان فضا نورد بود به قدرت جادویی انتوس پی برد و ان 

را برای نوادگانش به ارث گذاشت ولی بعد از مرگ او کسی دیگر انتوس را ندید »

«اين كتاب داستان رو امروز از كتاب فروشي خريدم ،خيلي كتاب جالبيه، اي كاش منم يك روز مثل مارتا  الماس

قدرت رو بدست بيارم وبتونم همه ي آرزو هام رو براورده كنم.»

اين نوشته مربوط به اولين  صفحه  دفتر خاطرات «آزيتا»بود .او بعد از خواندن كتاب،« الماس طلایی» پيش خود تصور

مي كرد كه چنين چيزي در جهان مادي هم وجود داردو مدام در اين فكر بود كه آن الماس را پيدا كند و تمام آرزو هايش را براورده كند .

پدر و مادر آزيتا پزشك بودند و از نظر مالي مشكلي نداشتند و چون آزيتا تنها فرزندشان بود هر چه اراده مي كرد

برايش مي خريدند تا او هيچ كم و كسري احساس نكند اما آزيتا يك مادر بزرگ پير داشت كه از رماتیسم قلبي رنج

میبرد وبعد از انجام عمل هاي متعدد در ايران دكتر ها ديگر از او قطع اميد كرده بودند.

يكي از دكتر ها به آنها گفته بود براي بهبودي او  دعا کنید چون دیگر کاری از دست ما بر نمی اید , آزيتا تنها آرزويش

بهبودي مادر بزرگش بود ومي خواست آن الماس را بدست آورد و با آرزو كردن حال مادر بزرگش را خوب كند.

او بعضي وقت ها بعد ازمدرسه يك ساعت به خانه ي مادربزرگش مي رفت  با اين كه مدرسه ي او نزديك خانه شان

بود مادر و پدر او برايش سرويس گرفته بودند تاهر وقت مي خواهد اورا از مدرسه به خانه ي

مادربزرگش ببرد و بعدازساعتي اورا به خانه بياورد.دوماه از خواندن آن كتاب گذشته و آزيتا ديگر كلافه

شده بود همچنان میترسید که اگر با کسی درباره ان الماس صحبت کند انها زودتر از او ان را پیدا کنند

يك روز كه خيلي ناراحت بود به خانه ي مادر بزرگش رفت و كيفش را كنار بخاري اتاق گذاشت , لباس

مدرسه اش رادر آورد و كنار تخت مادر بزرگش نشست.او هنوز خواب بود،آزيتا به آرامي  سرش را روي

سينه ي مادر بزرگشگذاشت وگفت:«ماماني كي خوب مي شيتورو خدا خوب شو» وشروع به

گريستن كرد.مادر بزرگ با صداي گريه او از خواب بيدار شد و موهاي طلايي رنگ آزيتارا نوازش كرد و با

صداي دل نوازي كه به سختي شنيده مي شد گفت؛«آزيتا، دخترم چي شده؟ چرا گريهمیكني؟من كه

گفتم خوب شدم عزیزم ديگه گريه نكن  چشماي قشنگت خراب مي شه »  -«باشه ماماني توناراحت

نشو من ديگه گريه نمي كنم» او اشك هايش را پاك كرد و گفت:«ماماني چقدر تاقچه خاكي

شده،دستمالداري تميزش كنم؟» -«نه دخترم نمي خواهد لباست كثيف مي شه»-«نه ماماني دلم

مي خواهد هميشه خونت تميز باشه تا زود خوبشي» «باشه دخترم ، دستت درد نکنه دستمال تميز

روي كابينت كنار يخچاله». آزيتا به آشپز خانه رفت ،پرستارشيفت صبح مادر بزرگش هنوز وقت نكرده

بود ظرف ها هنوز توی ظرفشویی بود.آزیتا تصميم گرفت خودش اونارو بشوره  ولي قدش نمي رسيد

و رفت چهار پايه ي فلزي كناراجاق گاز را برداشتوزير پايش گذاشت، سريع آستين هايش را بالا زد و با

دست هاي نرم و انگشتان كوچكش شروع به شستن ظرفها كرد.

پس از شستن ظرف دستمال را برداشت و به اتاق مادر بزرگش رفت و آنجا را گرد گيري كرد.مادر

بزرگش به خاطر داروهاي آرام بخشي كه به او تزريق مي كردند خواب بود.

او لباس هايش را که پوشيد کاغذی از کیفش بیرون اورد و روی ان نوشت:«من بلاخره انتوس رو پیدا

می کنم و ارزومی کنم خوب شی مامانی» و بوسه اي بر پيشاني مادر بزرگش زد واز خانه خارج شد

تااز سروس مدرسه جا نمونه.

چند ماه به همين ترتيب گذشت ،او به كلاس سوم رفت. يك روز كه سرويسش نيامده بود تصميم گرفت

پياده به خانه ي مادر بزرگش برود.

جلوي خانه ي مادر بزرگش يك بزرگراه شلوغ بود و پل عابر پياده هم كمي آن طرف تر ديده مي شد

ولي چون او ازارتفاع مي ترسيد تصميم گرفت از خيابان عبور كند ولي كسي آن دور و اطراف نبود كه

او را از خيابان عبور دهدماشين ها به سرعت مي آمدند،ناگهان آزيتا سريع دويد تا از خيابان رد شود

ولي راننده ي ماشينی كه جواني تازه كار بود نتوانست ماشين را كنترل كند و با او تصادف كرد.

پسر جوان سريع پياده شد و آزيتا را بغل كرد ودر صندلي عقب ماشين به حالت دراز كش خواباند واو را

به بيمارستانبرد.

دكتر بعد از معاينه ي اوبه مادرو پدرش گفت:« چون ضربه به كمر دختر شما وارد شده باعث قطع شدن

نخاع قسمت كمر او شده و....»  پدر آزيتا حرف دكتر را قطع كرد و گفت:«منظورتون اينه كه ديگه نمي

تونه راه بره؟»دكترسرش را پايين انداخت وبا ناراحتي گفت:«درسته ولي باز هم جاي شكرش باقيه

كه از گردن قطع نخاع نشده»

الهه مادر آزيتا ديگر حال خود رانمي فهميد و در حالي كه دست هايش را به هم گره كرده بود و سخت

فشار مي داد رو به راننده ماشين كرد و گفت :«ديدي چكار كردي ؟ به خدا از سرت نمیگذرم» و اشك از چشمانش سرازير شد.

راننده گفت:«خانوم به خدا دخترتون پريد وسط خيابون، من كه تقصيري نداشتم ،كنترل ماشين از دستم در رفت»

چند روز بعد آن جوان با رضايت پدر آزيتا از كلانتري آزاد شد.پدر آزيتا به او گفت:«تو فقط براي

شفاي دخترم دعا كن» يك هفته بعد آزيتا از بيمارستان مرخص شد ولي پاهاي زيباي او ديگر قادر به حركت نبودند.

فرشته ي كوچولو براي اين كه پدر و مادرش بيش از اين ناراحت نشوند هميشه چهره اش را خندان نمايش مي داد.

يك شب كه آزيتا خواب بود ، الهه به امين پدر آزيتا  گفت:«من ديگه تحمل ندارم بايد يك كاري بكنيم تا

آزيتا مثل اولش بتونه راه بره اگر هم لازم باشه مي بريمش آمريكا يا كانادا » و قطره ي اشكي از

گوشه ي چشمش سرازير شد .

امين اشك الهه را پاك كرد  و درحالي كه بغض به شدت گلويش را مي فشارد به آرامي گفت:«ببين الهه جان خودت

كه شنيدي  دكترا گفتن كه جاي ديگه هم اگه ببريدش كاري از دستشون برنمي آد، مافقط بايد توكل كنيم به خدا ».

شش سال گذشت وآزيتا روز به روز زيبا و جذاب مي شد ولي چون نمي توانست راه برود به شدت آسيب روحي

ديده بود و دچار افسرگي شديد شده بود.

مادرو پدرش كه  ديگر دلشان نمي خواست صدمه اي به دخترشان برسد كل اين سال ها را براي او

معلم خصوصي گرفته بودند واوالان در مقطع اول دبيرستان درس مي خواند.يك روز مادر و پدر او

تصميم گرفتند تولد پانزده سالگي اورا جشن بگيرند ، آنها همه ي خانواده و يكي از دوستان صميمي

آزيتا،فاطمه را هم  دعوت كردند.

وضع مالي خانواده فاطمه زياد خوب نبود او تصميم گرفت براي آزيتا كتاب بخرد،به كتاب فروشي رفت

وعنوان كتاب «اسرار مغز» نظرش را جلب كرد و آن را براي آزيتا خريد.

روز تولد ،فاطمه هم مثل بقيه به تولد رفت ولي كادوي او از نظر قيمت از همه پايين تر بود. بعد از اين

كه مهمانان رفتند آزيتا همه ي كادو ها رانگاه كرد ولي چيز به درد بخور سنش كه توجهش را جلب كند

نديد جز كتابي كه فاطمه برايش خريده بود.

وقت خواب كه رسيد پدر آزيتا به او كمك كرد تا روي تختش بخوابد.هنگامي كه پدرش از در خارج مي

شد گفت:

«بابا جون مي شه كتاب اسرار مغز رواز كتابخونه به من بدي؟»

«باشه دخترم»

آزيتا همان

طور كه دراز كشيده بود شروع به خواندن آن كرد.

«هر فکری دارای فرکانس است و ما با فکر کردن امواج را به فضا منعکس می کنیم

و بعد از مدتی

همان افکار را به صورت افراد و اشیا و حالات مشاهده می کنند پس چیزی که شما

هم اکنون هستید نتیجه افکار گذشته شماست»

اولين جمله كتاب روي آزيتا تاثير زيادي گذاشت و طي چند روز آن كتاب را مطالعه كرد.او به ياد هشت سالگي اش

افتاد كه كتاب الماس قدرت را خوانده بود وحالا فهميد كه قدرت فكر همان قدرت،الماس قدرت است.

او متوجه شد كه مي تواند با ذهن قويش هر آنچه را كه ميخواهد بدست آورد.او شب ها كه به رخت خواب مي رفت

اين جملات را تكرار مي كرد

«من خود را به خدا مي سپارم  تا عقل و خرد آسماني نهفته ي ضمير باطنم گره از

كارم

بگشايد وپاهايم را مثل سابق به حالت اول باز گرداند تا به بهترين شكل در خدمتم باشند»

وهمچنين صبح ها كه از خواب بيدار مي شد اين جملات را مي گفت:

 «امروز روز جديدي براي من است، من مطمئنم كه خداوند در همه حال ياور و

پشتيبان من

 است و پاهاي مرا خوب خواهد كرد»

 یك سال از اين موضوع گذشت و با اين حال كه آزيتا هيچ تغييري در پاهايش احساس نمي كرد ولي

اميد خود را ازدست نمي داد و هر روز و هر شب بدون وقفه دقيقا همين جملات را تكرار مي كرد.

يك روزكه آزيتا طبق معمول با مادرش به فيزيوتراپي رفته بود، دكتر فيزيوتراپ كه ديد آمدن آنهابي

فايده است به

الهه گفت:«خانم اميري به نظر من ديگه آزيتا جون رو نيارين» الهه تا اين حرف را شنيد گفت

«چرا؟»-«من هيچ بهبودي در پاهاي آزيتا نمي بينم ولي براي اطمينان خاطر اونو پيش يه اورتوپد

ببريد».روز بعد كه قرار بود مادر و پدر آزيتا او را به دكتر ببرند با صداي جيغ او از خواب پريدند و سريع به

اتاق او رفتند.پدرش گفت:«چي شده؟چيزي شده

دخترم؟ چرا جيغ زدي؟»ناگهان آزيتا پاهايش را بلند كرد، تا آنها اين صحنه را ديدند زبانشان بند آمد

امين  روي دو زانويش به زمين افتاد وگفت :

«خدايا شكرت ،هزار بار شكرت ازت ممنونم مي دونستم دعا هامو بي جواب نمي گذاري»

والهه هم سريع دويد به سمت تخت آزيتا و او را در آغوش گرفت و شروع به گريستن كرد.بعد ازگذشت

دو ماه آزيتا مي توانست به خوبي راه برود و همه ي دكتر ها هم تعجب كرده بودند و مي گفتند :«واقا  

اين معجزه  است ما

نمي دانيم اين موضوع را چگونه با علم پزشكي توصيف كنيم» امين گفت:«شما فقط مي توانيد با 

قدرت و حكمت خدا اين موضوع را توصيف كنيد و بس»بعد از اين كه آنها از مطب دكتر به خانه آمدند

آزيتا در كمدش را باز كرد و دفترجه خاطراتش را برداشت  انرا ورق زد و  درصفحه ي اخر ان آن كه

شانزده سال پيش در مورد الماس قدرت

نوشته بود نوشت:

« سال ها پيش متوجه شدم كه داستان الماس قدرت افسانه اي بيش نيست ولي امروز

فهميدم نيرويي قوي تر در من وهمه ي انسان ها وجود دارد و آن نيرو قدرت فكر است »